Nog precies één week en ik heb een jaar lang geen druppel alcohol gedronken. Een jaar waarin ik mezelf beter dan ooit heb leren kennen, het leven aanging, in plaats van verdoofde en waarin mijn gezondheid meer prioriteit kreeg dan drank.
Dat die epische eindstreep in zicht komt is het bijna jammer. Wat waar kijk ik daarna naar uit? Twee jaar? Vijf jaar? 500 dagen zonder alcohol? Waarschijnlijk worden data en mijlpalen steeds minder belangrijk. Misschien word ik wel een keer wakker en zijn er zomaar opeens 6 jaren voorbij.
Op mijn 21ste raakte ik betrokken bij een groot auto-ongeluk dat meerdere levens overhoop gooide, waaronder dat van mij. De kwetsbaarheid van een mens was voor mij nog nooit zo voelbaar geweest. De eerste jaren leefde ik ook vaak naar die datum toe dat er weer een jaar voorbij was na het ongeluk. Nu, 17 jaar later, ben ik de datum al niet eens meer zeker dat het gebeurde. Ik denk 8 november 2007. Het jaartal weet ik wel zeker. Ik was namelijk nét afgestudeerd. Het ongeluk blijft bij mij een wond, maar de jaren verjaren. Ik hoop dat mijn alcoholvrije jaren datzelfde patroon gaan volgen.
Opgeven wat ik nu heb bereikt zit er niet in. Ik blijf erbij dat stoppen met alcohol een van de beste beslissingen is geweest van de afgelopen jaren. Ik wil mijn bruiloft en de geboorte van de kinderen niet kleiner maken. Het voelt alsof ik het licht heb gezien terwijl de hele samenleving nog in het duister tast. Alsof ik een superpower heb ontdekt.
Laatst ontmoette ik iemand die wel drinkt en daar ook nog zeker even van wil genieten omdat ze hoopt nog een keer zwanger te mogen worden en dan weer 9 maanden niet mag drinken. Good for you, denk ik dan. Ze vertelde ook dat ze dus nooit wat voelt van drank als ze opstaat, altijd klaarwakker is zodra één oog open gaat en de dag vol energie start en nooit moe is. Als ik een keer een wens mag doen, dan wens ik ook haar superpower. Want wat zou ik veel uit een dag halen als ik én niet drink én nooit moe ben.